Beschouwende Teksten

Eind juli sprak ik makers over non-hiërarchisch werken bij het Over het IJ Festival / MetselaReis, samen (mogelijk) maken. Lees hier het artikel dat ik schreef.

Martine Doppen van GroenLinks interviewde me over kunst en cultuur nu, over waarom investeren in kunst en cultuur kan bijdragen aan meer begrip voor elkaar en minder polarisatie. Luister het gesprek hier terug en zie hier het filmpje dat we ervoor opnamen. Daarna hielp ik een actie voor te bereiden voor de verkiezingen. Het gedicht dat ik voordroeg bij de positief gestemde actie van progressief links, kun je hier teruglezen.

Column Kritiek op Kritiek

Voor buitenkunst schreef ik de column Kritiek op Kritiek, over wat het oplevert als je je mening uitstelt. Lees ‘m hier:
www.buitenkunst.nl/column/kritiek-op-kritiek/

Publicatie in Corona Kronieken

Kort verhaal ‘Alles Amerika’

Stel je voor een zwerver. Een dak- EN thuisloze. Jij bent het. Je zwerft in Santa Monica. Komt bij een pub. Jouw pub. Dicht. Laat een boer. Houdt je hand voor je mond. Ziet blaadje. Denkt: zijn even naar de wc. Gaat voor de deur zitten. Valt in slaap. Boven je hoofd vliegt een vliegtuig. Alles Amerika. Niemand doet de deur open, het wordt donker. Je probeert het blaadje te lezen maar het is donker geworden en je hebt geen mobiel om de deur van je pub te verlichten met zaklampfunctie. Je gluurt naar binnen. Ruikt het verschraalde bier door het sleutelgat, ziet de danseressen met veren in hun reet, de tattoo op de arm van Trish. Je besluit daar maar even voor de deur te slapen. Als het licht wordt, zie je iemand op de fiets. Iemand in de auto. Mensen met zonnebrillen. Je ziet niet: minder dan normaal. Het is dag 2 van quarantaine voor de meesten met een huis. Je weet dat de kroeg pas om 16.00 open gaat. Stapt op, klopt je broek af, probeert door je broek heen aan je bil te krabben, dat lukt niet, uit fatsoen houd je ermee op. Je gaat naar de markt, dat is ver lopen met deze schoenen, 20 minuten van het park waar je normaal slaapt, 21 minuten van de pub. Je vindt een sinaasappel die van de kar is gevallen en probeert die met je nagels met aarde eronder open te krabben. Je voelt je alsof je uit de Middeleeuwen komt. Alsof niemand nog een mes heeft uitgevonden. Je hebt honger. Je hapt de schil eraf en spuugt het uit. Eet het vruchtvlees, drinkt het sap. Spreekt een andere thuisloze. Nee, dat wil je maar je durft niet. Alsof jullie allemaal hetzelfde zijn, kom toch… Je gaat een moeilijk gevonden open café binnen en loopt naar de wc. Uit fatsoen leg je wc-papier op de bril om die niet vies te maken van jou, met stukjes vuil van jouw huid. Je wast je handen. Wast je gezicht. Je oksels geef je op. Je doet je haar vast. Wast je handen nog een keer. Drinkt water uit de kraan tot er iemand anders het toilet in loopt. Stel je voor jouw thuisloos. Je pub, nog steeds dicht. Op dag 4 van quarantaine voor normale mensen lees je het briefje: ‘Door Corona zijn wij de komende twee weken gesloten. Liefs, Trish.’ Corona? Is dat een defect in de leidingen? Is dat het bier dat op is? Dan zou Trish toch nog binnen moeten zijn? Om het op te lossen? Je klopt hard op de deur. Huilt een beetje omdat je het niet begrijpt. Weet dat niemand je gratis drinkende bil op die barkruk mist. De wereld roze, de lucht blauw. Het is rustiger op straat, merk je op dag 6. Je bent voor het eerst in maanden nuchter. Je denkt erover bij familie aan te kloppen. Hen te vragen wat Corona is. Je grijnst. Dan zouden ze zien hoe je er nu uit zien: afgrijnselijk. Je denkt ‘my tears are cheap’ en weet niet dat je een Lana del Rey liedje zou kunnen zijn, als je maar durft te praten, durft te vragen, durft je lippen weer te stiften in een winkel waar ze je liever niet zien. Je gaat naar zo’n winkel. Die is dicht. Op de deur hangt een briefje.

Lees meer in:

Ook werden drie van mijn scènes gepubliceerd in de Buitenkunstbundel van 2019.
Over kunstmatige intelligentie en of het nog echt contact was dat je had met je robot, als die daarna uitvalt.